شهید دکتر علی امیر رفیعی ، در سال ۱۳۱۱ در استان خراسان متولد شد؛تحصیلات ابتدایی رادر آنجا با درجه ممتاز گذراند ، سپس به تهران آمد و تحصیلات دوره متوسطه را در دبیرستان البرز ادامه داد و پس از قبولی در آزمون کنکور وارد دانشگاه تهران شد ؛ در رشته طب عمومی تحصیلات عالیه را ادامه داده و در آذر ماه ۱۳۳۸ موفق به دریافت دکترای پزشکی گردید ؛ سپس به خدمت وزارت بهداری درآمدند و در نقاط مختلف کشور ، مشغول معالجه بیماران شد.مدت ۷ سال ریاست بیمارستان رامسر را به عهده داشت و سپس به ریاست بیمارستان نکوئی قم منصوب و اداره بیمارستان مذکور را به عهده گرفتند ؛ در حین ادامه خدمت ، در سال ۱۳۴۴ در رشته جراحی عمومی از دانشگاه تهران موفق به دریافت دانش نامه تخصصی گردید.
ایشان که از بنیان گذاران بیمارستان نکوئی قم بودند،با کمک مالی مردم نیکوکار شهرستان قم، زایشگاه و بخش کودکان هدایتی را پی ریزی کردند.
تمام هم خود را صرف معالجه بیماران مستضعف و تهی دست نمودند ؛ وی مردی وارسته ، بدون توقع و متدین بود و اکثر بیماران خود را بدون دریافت ویزیت مداوا می کرد و غالبا برای داروی آنان نیز وجوهی می پرداخت ؛ برای رضای خداوند بزرگ از هیچ کوششی روی گردان نبودند.
در ۱۷شهریور ۵۷ (شهریور خونین) چون به کمک مجروحین ، بیماران ، مضروبین و تیر خوردگان شتافت از طرف ساواک دستگیر و مدت ۲۱ روز زندانی شد ، اما این بازداشت تزلزلی در ارکان اراده اش ایجاد نکرد ؛ وی را به تهران انتقال دادند و اینبار در بیمارستان ۱۷ شهریور به خدمت مشغول شدند؛ضمنا در روزنامه اطلاعات و شرکت سایپا ، به معالجه کارگران بیمار اشتغال داشتند و همواره از سوی مقامات بالا مورد تشویق و تقدیر بودند.
بعد از انقلاب اسلامی و در اوایل جنگ تحمیلی حق علیه باطل ، دکتر امیر علی رفیعی دو بار بطور داوطلب و بخواست خود عازم جبهه شدند و در سال ۱۳۵۸ بمدت ۲۰ روز در پاوه و در سال۱۳۶۰ بمدت ۲۵ روز در ایلام و اهواز و از سال ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۴ ، ۳ بار عزم جبهه ها گشت و در سفر آخر در حالی که با وسیله شخصی خود از جبهه مراجعت می کردند ، در حوالی بهشت زهرا خودروی وی دچار سانحه گردید و شربت شهادت نوشیده و به ابدیت پیوست.
شهید دکتر علی امیر رفیعی ، مردی خیر و پزشکی لایق بود که شهامت و شجاعت را از اجدادش به ارث برده بود .
دکتر علی امیر رفیعی به پزشک مستضعفان شهرت داشت و به محض مراجعه کارگران و نزدیکانشان که در بستر بیماری افتاده بودند ، بدون فوت وقت در هر ساعت و هر جا از آنان عیادت میکرد و اکثرا مخارج دارو و درمان را شخصا تقبل می کرد.
روحش شاد و روانش با ارواح سید الشهدا محشور باد.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
ثبت دیدگاه