زندگی نامه شهید محمد رضا نیک خواه :
شهید محمدرضا نیک خواه سال ۱۳۳۱ ، در یکی از قدیمی ترین مناطق تهران به نام( عودلاجان ) و در خانواده ای مذهبی ، دیده به جهان گشود ؛ پس از گذراندن دوران کودکی و مراحل ابتدایی تحصیل ، در سال ۱۳۴۷ بعنوان کارآموز ، در کارخانه ایران ناسیونال در حین تحصیل مشغول به کار گشت . مدتی بعد به علت فشار مقامات بالای کارخانه بر روی کارگران و عدم تحمل و فعالیت وی بر علیه مسئولین ، در سال ۱۳۵۱ بود که از کارخانه اخراج گردید و به ادامه تحصیل پرداخت و چیزی نگذشت که از هنرستان نیز در سال ۱۳۵۳ به علت درگیری با مسئولین اخراج شد و سپس به خدمت سربازی اعزام گشت .
در سال ۱۳۵۵ ، پس از پایان دوره سربازی ، مجددا در همان هنرستان مشغول تحصیل شد و بالاخره موفق به گرفتن دیپلم گردید ؛ پس از آن چند ماهی را در یک شرکت خصوصی واقع در شهریار بکار پرداخت و در مهر ماه ۱۳۵۶ به عنوان تکنسین خط تولید در شرکت سایپا استخدام و مشغول بکار گردید و مدت زیادی نگذشت که نسیم انقلاب وزیدن گرفت و رفته رفته به طوفانی تبدیل می شد که همه چیز را در سر راه ، با خود می برد . رضا با استشمام این نسیم دل نواز ، روحی تازه به کالبدش دمیده شد و آن را تا اعماق جانش رسوخ داد و ضمن کار با مطالعات عمیق و حضور در صحنه سیاسی جامعه ، سعی در اعتلای خود داشت.
وی همزمان با شروع جنبش ، در اواخر سال ۱۳۵۶ و اوج گیری آن در سال ۱۳۵۷ بطور فعال در هر مقطع و در هر محلی که صدای انقلاب رساتر بود ، شرکت می کرد و بطور مستقیم در جریان های جاری مملکت حضور داشت و هوشیارانه با طرد هر گونه انحرافات از خط صحیح امام و سخنان گهربارش دفاع می کرد و از طریق اعلامیه و نوار بصورت روشن در خط اصیل انقلاب قرار میگرفت.
وی با عشق و ایمان و محبتی که از اسلام در دل داشت ، در شب های ماه مبارک رمضان ، با شرکت در جلسات مذهبی و سخنرانی مساجد ، بخصوص مسجد قبا ، بر دانش ، سیاسی و اسلامی اش می افزود و همزمان در تمامی صحنه های زنده و انقلابی و تظاهرات ضد رژیم ، حضوری فعال و مؤثر داشت . با روحیه ای شاد ، از شرکت در نماز عید فطر قیطریه گرفته تا درگیری های خیابان انقلاب ، جمعه خونین و تحصن در دانشگاه ، تشییع جنازه شهداء و استاد نجابت اللهی ، کمک و یاری رساندن به مجروحین در بیمارستان امام خمینی و بطور کلی در همه جا وجودش دیده و فریادش شنید میشد . در این زمان بود که دچار چنان شور و حالتی گردیدکه دیگر بندرت به کارخانه می رفت و تمام وقت و انرژی اش را صرف پیشبرد انقلاب می کرد و به مبارزه با رژیم منحوس پهلوی و دستگاه حاکمه می پرداخت، تا آن گاه که دیو سیاهی و بد بختی از خانه برفت و فرشته سعادت و کمال به آستان ایران مقدس ، گام نهاد و در آن روز ، رضا و رضاها بودند که با عشقی خالص و هیجانی خاص در کیلومترها و کیلومترها ، انتظار قدوم رهبرشان را می کشیدند.
پس از ورود امام به وطن ، حرکت انقلاب سرعت بیشتری گرفت و فعالیت های مردم ، برای استقرار هر چه سریعتر حکومت اسلامی اوج گرفت و در آن روزهای ، افتخارآمیز ۲۱ و ۲۲ بهمن بوجود آمد؛ در شب بیست و یکم ماه بود که خبر رسید پادگان نیروی هوایی جهت سرکوبی پرسنل قهرمان همافر ، به دلیل اعلام همبستگی با ملت و بیعت با امام مورد محاصره گارد قرار گرفته و این خبر همچون انفجاری در شهر پیچید و بناگاه سیل مردم بود ، که از تمامی نقاط شهر به سوی پادگان برای دفاع از همافران مظلوم روان گشت و این سیل عظیم ، رضا را نیز به همراه داشت که با شنیدن این خبر ، بی درنگ پس از استحمام و غسل شهادت به محل حادثه شتافت و در جنگ و گریزهای خیابانی ، همچون سرورش اباعبدالله (ع) که در ظهر عاشورا به دست یزیدیان به شهادت رسید ، وی نیز در ساعت ۱۲:۳۰ روز ۲۱ بهمن ۱۳۵۷ در خیابان سی متری نیروی هوایی ، با گلوله های مزدوران گاردی به فیض شهادت نائل گشت . خون گرم و جاری او و امثال او بود که در مسیر انقلاب ، بنیان ظلم و ظالم را بر انداخت و نوید فتح و پیروزی سر داد و به برکت خون این عزیزان بود که طلیعه پیروزی و صبح صادق دمیده شد .
اسلام در سرتاسر تاریخ خونبارش ، همواره از جانفشانی های قهرمانانی چون او زنده مانده و به دست ما رسید و باز در تداوم این راه پر افتخار ، خون های مظلومان دیگر بر زمین خواهد ریخت و صحنه تاریخ را رنگین خواهد ساخت .
روحشان شاد و پرچم پرافتخار اسلام برافراشته باد .
ثبت دیدگاه