پایبندى به تعهدات
انسان از آنجا که انسان است و موجودى اجتماعى و داراى پیوندهاى اجتماعى است، در بندِ مجموعهاى از تعهدات انسانى و اجتماعى قرار دارد. هرچه انسانیت انسان، قوىتر و فطرت الهىاش، شکوفاتر باشد، پایبندى او به تعهداتش مستحکمتر است. هرچه انسان به مراتب بالاترى از انسانیت دست یابد و از کمال عقلى بیشترى بهرهمند شود، به عهد و پیمان، و تعهدات خویش پایبندتر مىگردد. بنیاد زندگى انسانى و رفتار دینى، بر پایبندى به تعهدات الهى، انسانى و اجتماعى استوار است؛ و تزلزل در این کمال انسانى، همهچیز را متزلزل، بلکه ویران مىسازد. على (ع) در سخنى راهگشا فرموده است:
أَصْلُ الدِینِ أَدَاءُ الأَمَانَهِ وَ الوَفَاءُ بالعُهُودِ.
بنیاد دیندارى، امانت را بهجا آوردن و پایبندى به تعهدات است.
آنچه سلامت انسان و جامعه را تأمین مىکند، پایبندى به تعهدات است. این ویژگى بهعنوان مهمترین وسیله صیانت فرد و جامعه باید مورد توجه قرار گیرد.
امیرمؤمنان على (ع) در عهدنامه مالک اشتر درباره وفاى به عهد- مهمترین استوانه روابط انسانى و اجتماعى- فرموده است:
فَإِنَّهُ لَیْسَ مِنْ فَرَائِضِ اللَّهِ شَیْءٌ أَشَدُّ عَلَیْهِ اجْتِمَاعاً، مَعَ تَفَرُّقِ أَهْوَائِهمْ، وَتَشَتُّتِ آرَائِهمْ، مِنْ تَعْظِیمِ الْوَفَاءِ بالْعُهُودِ، وَ قَدْ لَزِمَ ذَلِک الْمُشْرِکونَ فِیمَا بَیْنَهُمْ دُونَ الْمُسْلِمِینَ لِمَا اسْتَوْبَلُوا مِنْ عَوَاقِب الْغَدْرِ.
در میان واجبات الهى هیچ موضوعى همانند وفاى به عهد میان مردم جهان- با تمام اختلافاتى که دارند- مورد اتفاق نیست؛ حتى مشرکان زمان جاهلیت- علاوه بر مسلمانان- آن را مراعات مىکردند؛ زیرا عواقب پیمانشکنى را آزموده بودند.
منبع: غررالحکم نهج البلاغه نامه ۵۳
سید عبداله جعفری مشاور فرهنگی
این مطلب بدون برچسب می باشد.
ثبت دیدگاه