انتهای بلوار دانشجو در محله ولنجک تهران تابلوی کوچکی نصب شده که روی آن نوشته به طرف کهف شهدا جایی که در آن پنج شهید گمنام دفن شده اند. داستان مزار این شهدای گمنام از این قرار است که در تیرماه سال ۸۶ پنج شهید گمنام را زمانی که اهالی اجازه دفن شان در محل مورد نظر ندادند به غار کوچکی در بالای کوه در انتهای ولنجک برده و دفن کردند.
همان سال قرار بود این ۵ شهید را در مکانی در خور، داخل منطقه دفن کنند که با مخالفت اهالی مواجه شد. جوانی که حکم خادم مزار این شهدا را دارد می گوید: وقتی مردم منطقه با دفن شهدا مخالفت کردند رئیس بنیاد حفظ و نشر آثار دفاع مقدس برای جلوگیری از بروز مشکل، به قرآن متوسل شده و آیه ۱۶ سوره کهف مقابل چشمانش پدیدار شد
پرس و جو می کنند و در نهایت غاری را می یابند که متعلق به موسسه زلزله نگاری است و بالای خیابان البرز ۲ قرار دارد. به این ترتیب همه چیز مهیا می شود تا شهدای گمنام از مقبره با شکوه خود به غاری در دل کوه، ساکت و آرام اما دست نیافتنی و با راههای سخت پناه ببرند
برای رفتن به محل دفن شهدای گمنام باید جاده خاکی را با خودرو بالا بروی و پس از چندین بار چرخش و بالا رفتن از کوه به محل دفن شهدا می رسی. در ورودی غار با جمله زیبایی از شهید آوینی نوشته شده است: «تقدیر حقیقی جهان در کف مردانی است که پروای نام ندارند. آنان از گمنامی خویش کهفی ساخته‌اند و در آن آرمیده‌اند. کهفی که آنان را از تطاول دهر مصون داشته است.
سنگ قبور شهدا نارنجی رنگ و با خط خوش نوشته شده است شهید گمنام و محل تفحص شهدا روی آن نقش بسته است. شهدای کهف از شلمچه، شرهانی، سومار، میمک و جزیره مجنون تفحص شده‌اند و سن شان به زور به ۲۵ سال می رسد. آنها در جایی آرمیده اند که سقف آن کمی بیش از ۱۷۰ سانت است. انتهای غار که تمام فضای آن به ۱۰ متر هم نمی رسد کتابخانه ای تعبیه و انواع ادعیه و قرآن در آن قرار دارد. روی دیوارها هم دست نوشته ها و سربندهایی است که گویا زائران به شهدا اهدا کرده اند.
ثبت دیدگاه