الحِلْمُ وَالأَنَاهُ تَوْأَمَانِ، یُنتِجُهُمَا عُلُوُّ الهِمَّهِ.
بردبارى و درنگ همزادند و هر دو از همت بلند زاده مى شوند.
تا همت آدمى والا نشود، او گرفتار مسائل پیش پا افتاده و دون است و پیوسته غصه هاى حقیر آزارش میدهد، ولى چون همتى والا یابد، غم هاى اصیل و غصه هاى بزرگ در او پیدا می شود، و از امور حقیر و گرفتارى هاى بى ارزش در زندگى آزاد مى گردد و به سوى مسائل اساسى گام برمى دارد.
به بیان امیرالمومنین على (ع):
بقَدرِ الهِمَمِ تَکونُ المهمُومُ.
غم و اندوه هاى انسان به قدر همت هاست.
همتِ والا محرک تلاش و کوشش در جهت والاست، و اهل ایمان در پى آنند که هرچه بیشتر به شرافت و کرامت ایمانى و مراتب والاى انسانى نایل شوند، از این رو سختکوش و پرتلاشند و به آنچه مى رسند، بسنده نمى کنند، و هر مرتبه اى را پلکانى براى مراتب بالاتر مى دانند و هرگز در مرتبهاى توقف نمی نمایند.
المُؤمِنُ بَعِیدٌ هَمُّهُ.
مؤمن همتش والاست.
سیدعبداله جعفری مشاور فرهنگی
منبع :
نهج البلاغه حکمت۲۶۰ و ۳۳۳
شرح غررالحکم ج۳ ص۲۲۲
این مطلب بدون برچسب می باشد.
ثبت دیدگاه