امیرمؤمنان على (ع) از جایگاه زمامدارى دلسوز و درد آشنا که معتقد است مردمان باید خوب زندگى کنند و در رفاه و آسایش و امنیت بهسر برند تا راه سِیر به امور والا را بر خود تنگ نبینند، درباره خود و نوع همتش در زندگى چنین فرموده است:
اگر بخواهم به عسل مصفا و مغز گندم و جامه هاى ابریشمین دست مى یابم. ولى هیهات که هواى نَفْس بر من چیره گردد و آزمندى مرا به گزینش طعامها کشد و حال آنکه شاید در حجاز یا در یمامه بینوایى باشد که به یافتن قرص نانى امید نداشته و هرگز طعم سیرى را نچشیده باشد.
أَ أَقْنَعُ مِنْ نَفْسِى بأَنْ یُقَالَ: هَذَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنینَ،
آیا بدین بسنده کنم که مرا امیرمؤمنان نامند و در ناخوشایندىهاى روزگار شریک آنان نباشم؟ یا در سختى زندگى برایشان نمونه نشوم؟
فَمَا خُلِقْتُ لِیَشْغَلَنى أَکْلُ الطَّیِّبَاتِ، کالْبَهیمَهِ الْمَربُوطَهِ،
مرا براى آن نیافریدهاند که چون چارپایانِ در آغل بسته، که همه همت ومقصودشان نشخوار علف است، غذاهاى لذیذ و دلپذیر به خود مشغولم دارد، یا همانند آن حیوانِ رها گشته باشم که تا چیزى بیابد و شکم از آن پُر کند، خاکروبهها را بههم مىزند و غافل از آن است که از چه روى فربهش مىسازند. مرا نیافریدهاند که بىفایدهام واگذارند، یا بیهودهام انگارند، یا گمراهم خواهند و در طریق حیرت، سرگردان پسندند؟
پستهمتى، انسان را به رفتار و کردارى حقیرانه مىکشاند، و بلندهمتى منشأ کرامت و شرافتِ رفتار و کردار مىگردد.
الفِعْلُ الجَمِیلُ یُنْبئُ عَنْ عُلُوِّ الهِمَّهِ.
کردار نیکو از بلندى همت خبر مىدهد.
بسیارى از شرافتها و کرامتهاى انسانى بهدنبال والاهمتى حاصل مىشود و تا انسان نتواند همت خود را والا نماید، به ارزشهاى انسانى نمىرسد.
منبع:
نهج البلاغه صفحه ۱۵۳
شرح غررالحکم جلد۳
این مطلب بدون برچسب می باشد.
ثبت دیدگاه